Maatschappelijk verantwoord ondernemen
Al enige jaren ontvang ik met regelmaat het P+-magazine (People, Planet, Profit) in mijn mailbox. Altijd weer fijn te zien hoe er op allerlei fronten gewerkt wordt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen. Natuurlijk is het niet genoeg en is het onderliggende denken nog teveel gestoeld op een dominant economisch, technologisch mentaal model en nog te weinig in balans met sociale en ecologische aspecten. Maar toch, met z’n allen bewegen we – hopelijk – uiteindelijk de goede richting op.
People, Planet, Prozac
Nog niet zo lang geleden was ik met ons gezin aanwezig bij het Theatercollege People, Planet, Prozac van de Impact Academy. Onze verwachtingen waren hoog gespannen: “Binnen het wat mysterieuze koepelthema ‘People, Planet, Prozac’ staat je een relatief leuke en vrolijke avond te wachten <…> We kijken tijdens de avond met zowel een serieuze noot als met de nodige knipogen en snijdende humor naar de maatschappelijke actualiteit, klimaatverandering en duurzaamheid als vakgebied”, aldus de uitnodiging.
De titel nodigde uit, het programma was intens en de makers waren naarstig op zoek naar een antwoord op de vraag hoe je vanuit empathie en sympathie de urgentie van de keuze voor een andere leefstijl positief zou kunnen laten resoneren. En dat viel nog niet mee moet ik zeggen. Het was zware kost en de Prozac-associatie drong zich steeds meer op.
Het persoonlijke is politiek
Niet veel later sprak ik met een jonge professional die als ondernemer maatschappelijke impact wil veroorzaken. We kwamen aan de praat over mijn leefstijlkeuzes waarvan de basis in mijn jonge jaren is gelegd. Hij kon bijna niet geloven dat ik 45 jaar geleden de keuze maakte om vegetariër te worden. Ook andere keuzes, privé en professioneel, door de jaren heen lichtte ik toe.
In antwoord op zijn vraag hoe het kon dat ik zo vroeg die keuze maakte, vertelde ik hem dat ik in de jaren 60/70 opgroeide in een bio-industriegebied en als tuindersdochter de adviezen vanuit de Landbouwvoorlichting tot verdergaande industrialisatie wantrouwde. Dat de Club van Rome destijds al waarschuwde voor milieurampen. En ook dat ik via mijn Ryam-agenda werd opgeroepen geen plastic in het milieu te dumpen. Het was de tijd waarin het ‘persoonlijke politiek was’ en dus maakte ik een statement. Van lieverlee veranderde het statement in een zelfgekozen en gekoesterde leefstijl. En het zijn geenszins ooit offers geweest die ik bracht. Integendeel het bracht me plezier en een bijzonder leven.
Politieke besluiten die persoonlijk raken
Ook nu maakt de jeugd een belangrijk statement en zien zij ‘het persoonlijke als politiek’. Maar zij willen – terecht – meer. De politiek moet keuzes durven maken die onvermijdelijk óók onze persoonlijke levens raken. En ook van bestuurders van publieke en private organisaties verwachten zij een ander soort leiderschap. Onze mentale modellen moeten op de schop en het is zaak beter toegerust te raken om te gaan met wat onvermijdelijk op ons afkomt.
Geen prozac maar plezier
We kunnen wegblijven van de Prozac als we, individueel én collectief, een shift in ons denken bewerkstelligen. Door noodzakelijke aanpassingen in onze manier van leven, in werk en privé, in hoofdzaak niet langer als offers en strafmaatregelen te zien maar door er plezier in te krijgen. Dat kan door nieuwsgierig te zijn naar wat die andere leefstijl kan brengen, door het oude los te durven laten en te experimenteren met nieuwe manieren van doen. Het is mijn overtuiging dat we alleen met elkaar kunnen voorkomen dat we massaal depressief worden van klimaatproblemen – en/of andere vastlopende systemen – die te overweldigend worden.
Oprecht & betekenisvol organiseren
Meer weten hoe je als directeur/bestuurder mijn levensmotto “Wees zuinig op jezelf, de ander en onze leefomgeving’ kunt toepassen in eigentijds organiseren en ondernemen en zodoende het adaptieve vermogen kunt versterken? Neem gerust contact met me op.
